Ik ken een relatietherapeute die stelt dat als je geen ruzie hebt dat je dan ook geen relatie hebt. Het lijkt me wat extreem gesteld, maar er zit wel een kern van waarheid in.
Een relatie zonder ruzie kan betekenen dat de partners een manier gevonden hebben om volledig langs elkaar heen te leven. In dat geval kun je inderdaad amper van een relatie spreken. Maar het kan ook zo zijn dat ze hun wederzijdse pijnpunten zo krampachtig vermijden, dat beide partners niet goed zich zelf kunnen zijn. In dat geval is er wel sprake van een relatie, maar het lijkt me niet dat die zo voldoening gevend is. En dan zijn natuurlijk relaties die vrijwel ruzie-loos zijn doordat de partners heel goed constructief over hun belangentegenstellingen en de daarmee gepaard gaande emoties kunnen communiceren.
De uitspraak van die relatietherapeute vat ik dan ook zo op dat als er ruzie is dat er dan in ieder geval sprake is van een relatie, en dat ruzie in een relatie niet per se slecht hoeft te zijn.
Nu heb je ruzies in soorten en maten. Er zijn ruzies waarbij de partners zo desperaat wanhopig zijn omdat hun pijn door de ander blijkbaar helemaal niet begrepen wordt, dat ze echt alles uit de kast halen om de ander die pijn te laten voelen. Zo’n ruzie lijkt wel een zaak van leven of dood. Gerechtvaardigd door de pijn die ze voelen (en die natuurlijk heel echt is), wordt alle redelijkheid uit het oog verloren, omdat redelijkheid niet met de pijn te rijmen lijkt te zijn. Daarom wordt het ook niet meer zo nauw genomen met de waarheid. Als een van de partners een poging doet toch wat redelijkheid in de discussie te brengen wordt dat onmiddellijk afgestraft. Wanneer dan blijkt dat de zaak toch niet te winnen is wordt het speelveld subtiel verschoven, naar plekken waar wel punten te scoren zijn. Dat leidt er meestal toe dat de ruzie in een hele oude groef terecht komt die vaak weinig uitstaande heeft met de directe aanleiding.
Wanneer je in een relatie heel regelmatig in een dergelijke destructieve spiraal terecht komt, dan lijkt het me tijd om hulp te zoeken bij iemand die kan helpen om een constructieve dialoog tot stand te brengen.
Gelukkig zijn veel ruzies wat minder een zaak van leven of dood. Wat ook bij mindere heftige ruzies nog wel heel veel gebeurt is dat de emoties die naar buiten komen niet in proportie zijn met de directe aanleiding. Dat is niet zo heel vreemd. We dragen allemaal in het leven opgedane frustraties met ons mee waar we geen uiting aan geven. We zijn immers volwassen. Maar als er zich dan iets voordoet waar we ons wel gerechtvaardigd voelen om er uiting aan te geven, dan zien de opgehoopte frustraties eindelijk een gaatje waardoor ze naar buiten kunnen komen, waardoor een incident in het heden belast wordt met een lading uit het verleden.
Het zijn onze gevoelige plekken onze niet geheelde wonden.